کشف سیارکی که قمر خاص خود را دارد

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از انگجت، فضاپیمای لوسی متعلق به ناسا سال ۲۰۲۱ میلادی برای بررسی سیارک های تروجان که نزدیک مشتری به دام افتاده اند، به فضا پرتاب شد. این ابزار اکتشافی جالب ثبت کرده است.

سیارک‌های تروجان، سیارک‌هایی هستند که در نقاط تروجانی یک سیاره قرار دارند. در ستاره شناسی تروجان یک شی آسمانی است که مداری مشترک با یک سیاره یا یک جسم آسمانی بزرگ‌تر دارد اما با آن برخورد نمی‌کند.

فضاپیمای لوسی سیارکی به نام «دینکی»(Dinky)را یافت که در واقع یک سیارک کوچکتر دور آن مدار می زد در حقیقت یک قمر دور قمر دیگری مدار می زد.

اصطلاح فنی در اینجا یک جفت سیارک دوتایی است و دینکی که نام اصلی او دینکینش است، توسط لوسی در طی یک پرواز سریع مشاهده شد. این زمانی بود که فضاپیمای قمر کوچک تر را در حال چرخش به دور آن مشاهده کرد. جسیکا سانشاین یک کارشناس سیاره ای در دانشگاه مریلند در این باره می گوید: وجود یک جفت سیارک دوتایی احتمالی بود. اما پیش بینی نمی کردیم این امر واقعی باشد.

در واقع قرار نبود در گذر لوسی از کنار سیارک هیچ نکته قابل توجهی کشف شود. این فقط یک آزمایش بود که تیم محققان برای ارتقای مهارت های ابزار قبل از تحقیقات روی سیارک های تروجانی انجام شد که جلو و پشت مشتری به دور خورشید می‌چرخند.

محققان می خواستند مطمئن شوند کاوشگر لوسی به طور موفقیت آمیز به یک صخره فضایی (حتی در زمانیکه اشیا با سرعت بسیار بالا می چرخند) می چسبد. این عملیات موفقتی آمیز بود.

البته پژوهشگران ناسا هنوز راهی طولانی در خصوص تحقیقات روی دینکی و قمر آن دارند. زیرا فقط یک سوم داده های مرتبط با آنها به زمین تابیده شده است. ناسا مجموعه ای از تصاویر را منتشر کرد که نشاندهنده دینکی و قمر آن بود اما هنوز داده های واقعی منتشر نشده است.

با بررسی این تصاویر می توان به اطلاعات زیادی درباره این اجسام آسمانی دست یافت روی بدنه اصلی دینکی یک خط الراس استوایی قابل مشاهده است و یک خط الراس ثانویه از آن منشعب می شود. سیارک مادر مملو از دهانه هایی است که احتمالاً نتیجه برخوردهای متعدد سایر سیارک‌هابه وجود آمده اند.

به گفته یکی از محققان تصاویر بیشتری از قمر ثانویه وجود داردکه نشان می‌دهد در سیارک کوچک رخدادهای جالبی در جریان است.

البته باید توجه داشت جفت سیارک‌های دوتایی نادر نیستند، زیرا محققان دریافته‌اند که حدود ۱۵ درصد از سیارک‌های نزدیک به زمین دارای یک همراه مداری هستند. ناسا و محققان هنوز منتظر داده های بیشتری از این جفت هستند، از جمله تصاویر رنگی و طیف سنجی که باید نور بیشتری را بر روی این دو سیارک بتاباند.